Witold Dreas

Jestem drugi raz, tak świadomie. Poza tym, kiedy byłem dziecięciem, przychodziłem, bo dzieciństwo miałem 200 metrów stąd. Natomiast później wyjechałem na ćwierć wieku poza Poznań i wróciłem trzy lata temu. Usadowiłem się tutaj, naprzeciwko praktycznie, i od zimy 2021 roku obserwuję wszystko, co dzieje się wokół. Od różnych wydarzeń kulturalnych, politycznych, po przewodników w niedzielę chodzących wokół, straże pożarne o północy wjeżdżające na dziedziniec teatru, po włączone światło gdzieś tam na poddaszu, bo to jest jedyny sąsiad dla mnie, to miejsce. Nikogo więcej nie mam tutaj, wszędzie są przestrzenie, a teatr jest właśnie tym miejscem, które sąsiaduje i czasami mruga światłami.

Pamiętam, jak przez mgłę, że ten teatr był zabudowany dawno, dawno temu. Natomiast to, co zdarzyło się później i jak teatr wypłynął po tych wielu latach ukrycia, fizycznego ukrycia, pokazało jego wspaniałość. Światło zaczęło palić się na parterze, drzwi zostały otwarte, ludzie zaczęli wpływać i wypływać z tego budynku. Słychać głosy nawet w nocy, o trzeciej, czwartej rano. Sam zresztą przychodziłem i to jest najdziwniejsze, że przysiadywałem na leżaku, pijąc lampkę wina, w nocy patrząc na swoje, a nie byłem przez długi czas tu w środku. I to jest dla mnie paradoks tego miejsca.

To było coś, co było niezwiązane z emocjami typowo teatralnymi, ale raczej z chwilą patriotyczną, bo to były pieśni związane z Powstaniem Wielkopolskim. I to wszystko się udzielało, czyli miejsce, geneza tego miejsca, znacząca data, cały emocjonalny ładunek, który się tu skupił. Teraz, rozmawiając z tobą, analizuję, przyglądam się i chwytam przestrzeń wokół – tak, czuję się tu dobrze. Jak u siebie w domu.

Cieszę się, że od paru lat zaczyna ono żyć. To jest dla mnie taka wewnętrzna satysfakcja. Jako człowieka, który pochodzi z Poznania, ma tu swoje korzenie i mieszka naprzeciwko.

Nie dać się schować ponownie.