Wiesław Naderża

Pierwsze są z dzieciństwa. Jak byłem mały, przyjeżdżałem tutaj z rodzicami na zakupy do miasta, do centrum, bo mieszkałem na Śródce. I pamiętam, jak przychodziliśmy do Okrąglaka, stały tu kamienice i przez bramę było widać teatr. Wtedy jeszcze nie, ale później zastanawiałem się, dlaczego ten teatr jest ukryty, schowany, nie jest wyeksponowany. Dopiero później przeczytałem, że Teatr Polski powstał w 1875 roku, więc pod zaborem pruskim i prawdopodobnie nie można było eksponować polskości. W liceum przychodziłem na różne sztuki, które były wystawiane. Jedno z takich bliższych wspomnień pochodzi z koncertu Joanny Biszewskiej.

Wystrój teatru sprawia wrażenie, że człowiek czuje się tutaj podniośle. Podobnie jak w operze, to podobne odczucie, rodzaj uduchowienia, dostojności. Mając na uwadze historię Teatru i jego „wiekowość”, człowiek czuje się arystokratą.

To zależy od spektaklu, ale przeważnie zawsze jest to wielka niewiadoma. Staram się dotrzeć do tego, czym jest sztuka i jakie ma przesłanie. Człowiek przychodzi z niepewnością, ale nie negatywną, pozytywną. Po spektaklu – to też zależy od tego, jak dana sztuka jest przedstawiona, jak aktorzy zagrają – nie zdarzyło mi się, żebym wyszedł bardzo rozczarowany. Przeważnie jest to bardzo miłe, fajne doświadczenie.

Chyba jak każde miejsce, Teatr Polski też ma swój specyficzny zapach. Wprawia mnie on w pozytywny nastrój, rodzaj podniosłości, uduchowienia. Po przekroczeniu drzwi wejściowych do teatru ogarnia specyficzny nastrój. Szum, gwar przed spektaklem, przyciszone rozmowy i później, po trzecim dzwonku, cisza, która zapada, jest aż dojmująca. Wstrzymuję nawet oddech i czekam, co będzie za chwilę. Trudno jest to opisać słowami, ale zawsze czuję ekscytację, kiedy zasiadam już na widowni i czekam na to, co będzie.

Oby trwał jak najdłużej, oby sztuki wystawiane w Teatrze przyciągały publiczność. To przede wszystkim, bo teatr jest dla publiczności. Oby rozwijał się prężnie, oby nigdy nie brakowało pieniędzy na kulturę i na utrzymanie teatru.