Justyna Kiełczewska-Stawicka

Jakie odczucia? Przeżywam i zawodowo, i osobiście ten teatr. Bo związana jestem z nim już od czasów studenckich. Robiliśmy tu projekty plastyczne. Jestem rodowitą poznanianką, która całe życie tutaj mieszka, Teatr Polski jest mi bardzo bliski. Jestem też związana z tym teatrem zawodowo jako architekt. Projektowaliśmy remont tego teatru… Znam tutaj każde miejsce.

Na pewno z zapachem jakiejś historii. Stare mury, stare drewno. Zapach tych 150 lat, nie nowości, tylko tego, co już przeszło.

Budynek ma swoją specyficzną formę, ponieważ był zaprojektowany w podwórku. Kiedyś przed nim były kamienice, a budynek był schowany w stosunku do ulicy. Po przebudowie ulicy 27 Grudnia odsłonił swoją bryłę dla wszystkich. Na pewno architekci inaczej by to projektowali, gdyby taki układ ulicy był od samego początku. Ktoś, kto wie, jaka była historia, to widzi ten układ, że brakuje przed teatrem jeszcze jakieś bramy przynajmniej…  

Bardzo mi się podoba, ponieważ jest to teatr, który ma swoje lata, który jest charakterystyczny. Nie jest to bryła nowoczesna, ale można cieszyć się tym, co przetrwało przez kolejne wojny i różne przebudowy.

Codzienność to nie jest. Raczej takie święto obcowania z kulturą, ze słowem i z tą przestrzenią też. Człowiek się inaczej ubiera do teatru, przynajmniej moje pokolenie. Jest to na pewno wyjątkowe, to nie jest jak pójście do kina. Tutaj mamy żywe słowo i kontakt z żywym aktorem, który często odzywa się bezpośrednio do widzów. To jest zupełnie inne przeżycie niż kino.

Życzę teatrowi jak najszybszego remontu i kolejnych 150 lat w Poznaniu. Żeby nadal był takim prężnym ośrodkiem kultury i sztuki teatralnej jak teraz.