Inga Salach

Jestem wtedy bardzo podekscytowana, bo jestem wielką fanką teatru. Bez względu na sztukę, to dla mnie zawsze jest wielkie przeżycie.

Nie, bo na koncercie nie czuję się taka samotna. Tam jest takie zbiorowe odczuwanie, przeżywanie z tłumem. A ludzie są rozpraszaczami, dlatego wolę przychodzić do teatru sama. W teatrze jestem skupiona na swoich uczuciach, to jest bardzo intymne, osobiste – choć zdaję sobie sprawę, że inni wokół mają podobnie. To jest inny level doświadczeń.

Tak.

Jestem podekscytowana samą myślą o wyjściu do teatru. A wejściu tutaj to już jest przeniesienie się w inny świat.

Z kawą, bo kawa też jest dla mnie celebracją. Mogę wtedy usiąść, wziąć książkę, to jest czas dla mnie.

Ze starocią. Ale taką pozytywną, budzącą…

Nie! To staroć szlachetna, budząca przyjemne wspomnienia i myśl o tym, ile osób już się tu przewinęło…

Pierwszy raz jeszcze w podstawówce, w piątej klasie, miałam 12 lat….Nie mieszkałam wtedy w Poznaniu, więc sam wyjazd do miasta i do teatru to było ‘wow’.

Odkąd mieszkam w Poznaniu, czyli od ponad 10 lat.

Czerwony! Też mi się kojarzy z celebracją. To kolor żywy, kolor głębokich emocji, no i celebracji – czyli mojego własnego święta.

Pierwsze, co przychodzi mi do głowy, to dzwonki oznaczające, że już zaraz się zacznie… Milion razy sprawdzam telefon i te wszystkie aplikacje…

Szorstkość siedzeń. Ona jest przyjemna, inna niż w multipleksie, trochę jak fotel u babci, coś magicznego. Ostatnio po raz pierwszy miałam okazję być na samej górze na balkonie i opierałam się o wszystko, o to wspaniałe drewno. O Jezu! Taki klimat vintage.

Żeby ludzie nie tracili wrażliwości, żeby zawsze byli skłonni przeżywać świat osobiście, a nie online. Żeby przychodzili tutaj i się wzruszali.