Halina Szymkowiak

Od kilku lat bardzo intensywnie chodzimy do teatru. Aczkolwiek nie tylko Teatr Polski, bo też Teatr Nowy. Chodzimy naprzemiennie. Bardzo intensywnie. Ja nawet przyniosłam dzisiaj bilety z ostatniego czasu. O, proszę: 5 kwietnia „Pigmalion”. A to jest chyba jeden z najbardziej cennych dla mnie biletów – „Cudzoziemka”.

Spektakl, który został za mną. Jedna z najlepszych inscenizacji na deskach tego teatru. Bo teatr to jest zupełnie co innego. Trzeba się ubrać, bo to jest święto. Wie pani co? Jestem osobą starej daty i drażni mnie w teatrze taki brak poszanowania wśród części widowni, brak odświętnego stroju. Ja bardzo wielką wagę do tego przywiązuję.

Święto. Obawę. Co się będzie działo… Ale przychodzę zawsze z obawą. Czym mnie tym razem artyści, reżyser, adaptator tekstu, czy autor, jak jeżeli to jest coś nowego, zaskoczy. Czy ja zrozumiem? Zawsze do męża mówię: ja już się boję, czy ja zrozumiem? Na „Faustusie” się pogubiłam. „Coco. Bałkańska operetka” to był z kolei Witkacy. Odjazd kompletny. Ja miałam ochotę wejść na scenę i z nimi razem odjechać. Akurat przyszłam w takim bardzo kiepskim nastroju. I mówię do męża „Ja chyba tam wyjdę na ten biały proch i odjadę z nimi”.

Z mężem dyskutujemy.

Czasami tak. Każdy ma swoje zdanie. A jeszcze mogę ponarzekać trochę?

Bo tu się odbywa taki dramat na każdym spektaklu.

Nie wiem, czy ktokolwiek o tym mówił. Toaleta. Ten dramat, jak stoi kolejka. Jest jedna damska. I tu jest ten dramat, jak stoi ta wielka kolejka. Na każdym spektaklu. Przed każdym spektaklem albo w czasie przerwy. To jest takie krępujące. To jest żenujące.

Dużego liftingu. Bo już trzeba odmalować i odświeżyć. Dużych pieniędzy na nowe przedsięwzięcia. Dyrektorzy są cudowni. Sukcesem tego teatru jest Orkiestra Antraktowa. Trzeba pieniędzy na dalsze projekty. Tego życzę. Sukcesów na festiwalach – tego życzę. Zdrowia, całej ekipie zdrowia, wszystkim pracownikom – aktorom, dyrekcji, administracji, pracownikom technicznym – zdrowia. I dobra, żeby ich dobro otaczało.