Ewelina Knajdek-Marcinkowska

Nie pamiętam na jakiej sztuce byłam tu pierwszy raz, natomiast pamiętam, że bardzo mnie urzekł sam teatr jako przestrzeń, że jest taki bardzo urokliwy.

Bardzo dobrze. Bardzo jest ona dla mnie przyjazna. Wolę teatry, które są kameralne i takie pudełkowe niż duże, nowoczesne przestrzenie. Tu się czuję świetnie. Te wszystkie galeryjki, balkony, to robi fajny klimat. I ten czerwony kolor też dobrze tutaj działa.

Szczerość przede wszystkim. I bardzo różne rzeczy na mnie działają. Nie mam jakiegoś swojego ulubionego rodzaju teatru, bo chyba najmniej lubię taki klasyczny teatr. Bardzo lubię patrzeć na dobrze grających aktorów. Na takich aktorów, którzy sprawiają, że zapominam, że jestem w sytuacji, w której ktoś jest w pracy i odgrywa jakąś rolę. To nie jest częste.

Ja zajmuję się projektami pozascenicznymi i wolontariuszami w teatrze. W Kaliszu, nie tutaj w Poznaniu. Bardzo długo pracuję w teatrze i dla mnie to nie jest jakaś wyjątkowość. Jestem raczej z teamu „teatr dla wszystkich”, a nie teatr jako coś prestiżowego dla wybranych. Uważam, że zdecydowanie powinniśmy wypracowywać takie poczucie, że teatr jest po prostu codzienny, że może być codzienny, że to jest ok, że to jest fajne i bardzo takie wzmacniające.

 Ma znaczenie, na pewno, ale nie tylko w teatrze. Uważam, że jak się wychodzi w jakąś przestrzeń społeczną, to należy zadbać o to, żeby po prostu nie straszyć. I to jest chyba jedyna moja wytyczna i szanuję i rozumiem potrzebę wystrojenia się do teatru. Jeżeli ktoś tak ma, to jest jego prawo i w ogóle super, że to jest dla niego okazja, żeby pocelebrować to jeszcze właśnie to od takiej strony.

Przynajmniej kolejnych 150. Większych budżetów, bo jesteśmy dość ubodzy w tej branży. Myślę, że przydałaby się większa kasa, przydałoby się większe zrozumienie ze strony organizatorów i więcej miłości od widzów.