Anita Schwermer

Teatr kojarzy mi się z byciem dzieckiem, z tajemniczością. Bardzo to lubię i zawsze mam trochę takie wrażenie, jakbym wchodziła do świata bajki. No bo bardzo się czeka na to, co będzie, a potem wybija ta godzina, ale nie wiesz, co cię spotka. Gdzieś tam masz jakiś zarys, jak sobie czytałeś opis, wiesz czego możesz się spodziewać, ale jednocześnie nie wiesz, więc ta tajemnica jest mega fajna. To lubię, bardzo lubię.

 Zawsze się staram z kimś. Rodzina i przyjaciele. Bo to ja jestem tym motorkiem, czyli znajdę jakiś fajny spektakl, no i potem od razu szukam osoby, z którą mogę przyjść.

To jest portal. Naprawdę portal. Portal do różnych światów, do różnych historii, do tego, żeby poznać też różnych ludzi. Ciekawe jest to, że można na teatr patrzeć z tej perspektywy widza, ale też z perspektywy osoby, która rezonuje z tym teatrem inaczej, nie idzie na spektakl, ale właśnie idzie do pracy, idzie do szkoły, idzie na warsztaty. Ja swego czasu chodziłam na warsztaty i wtedy ten teatr stał się zupełnie inną przestrzenią. To już nie jest przestrzeń widowiska, jest przestrzenią bliższą normalnemu życiu, czy po prostu sercu.

Żeby się rozwijał, żeby po prostu szedł naprzód. Przede wszystkim, żeby był. To jest chyba najważniejsze, żeby był. Mamy teraz czasy, jakie mamy, z tym teatrem może być różnie… To jest nam potrzebne, żeby czasem przyjść i po prostu zobaczyć człowieka, który się otwiera, który coś nam przedstawia, żeby wejść w ten portal i się czasem przenieść do innej rzeczywistości. Nie wiem, czy też masz tak w życiu, ja mam tak, że po prostu ten czas leci, nie możesz go złapać. A jednocześnie masz jakieś swoje ambicje. Dlatego fajnie jest się właśnie tak zatrzymać, przenieść się do innej rzeczywistości. Więc żeby był, żeby był, żeby trwał. To chyba jest moje największe życzenie.